De man die op zondag langs kwam…

De jongeman was opgegroeid in een klein provincieplaatsje, zo vertelde hij. Hij was alleen opgevoed door zijn moeder en had een gelukkige jeugd gehad. Verder was hij gelukkig getrouwd, had vrienden om hem heen en een leuke baan.

Toen zijn moeder overleed, was hij de enige erfgenaam. Hij had van zijn moeder nooit gehoord wie zijn vader was. Wel had zijn moeder hem verteld dat zijn vader hen altijd had ondersteund op financieel gebied, zodat zij nooit iets tekort kwamen.

Ook herinnerde hij zich dat er vroeger op zondagen weleens een goede vriend van zijn moeder langskwam op een motorfiets. Dat was een ongebruikelijke verschijning; een enigszins voornaam uitziende man op een motor, maar hij had er verder nooit bij stil gestaan.

Nadat zijn moeder overleden was, had hij in haar nachtkastje wel een stapeltje (liefdes?) brieven gevonden, die slechts ondertekend waren met initialen en geen naam vermelden. Hij had de brieven niet gelezen.

Nu had hij pas geleden opeens een rouwkaart ter attentie van zijn overleden moeder ontvangen. Daarin werd kennis gegeven van een bepaald manspersoon die hij niet kende. De initialen onder de brieven aan zijn moeder kwamen wel overeen met de naam van deze overledene.

Hij had daarna contact opgenomen met het notariskantoor -dat toevallig in de kennisgeving was opgenomen als executeur van de nalatenschap van de overledene-, maar die deelden hem mee dat hij geen belanghebbende was bij de nalatenschap.

Hoe ging het verder?
Omdat hij niet erkend was en niet in een testament was opgenomen, had hij zich met het stapeltje brieven, dat hij bij moeder had gevonden, gemeld bij een bureau voor afstammingsonderzoek. Op grond van het dna aangetroffen onder de postzegels op de brieven, werd vastgesteld dat dit overeenkwam met zijn dna. Vervolgens kon uit verder onderzoek vastgesteld worden dat hij de (een?) zoon was van de overleden man. Daarna kon de jongeman (als afstammeling van de overledene) zich beroepen op zijn erfgenaamschap en deelde hij uiteindelijk ook mee in de nalatenschap van zijn vader.

In een andere zaak kon op basis van dna uit haren, die waren achtergebleven in een haarborstel, verwantschap worden aangetoond. En dus erfgenaamschap. Aan de andere kant zijn er ook mensen die uitdrukkelijk kiezen voor crematie in de hoop dat er nooit verwantschap kan worden vastgesteld, maar of dat helpt?

Makkelijker is het om een testament te maken en een niet-erkend kind als (mede) erfgenaam op te nemen.