Golddigger

Deze week was in het nieuws dat de zogenaamde “dating-apps” geen goudmijn meer zijn voor de exploitanten. Soms geldt dat ook voor de gebruiker(s). Enkele jaren geleden was het al weer dat een agrarisch ondernemer op leeftijd via internet op zoek ging naar een partner om voor nageslacht te zorgen voor opvolging voor het boerenbedrijf. Een eigen versie van: “boer zoekt vrouw”. Niet zo’n groot bedrijf, maar wel met meerdere tientallen hectaren grond en een boerderijwoning zonder hypothecaire schulden. Via een datingsite kwam deze boer bij een aantrekkelijke Vlaamse dame uit die aangaf wel in te zijn voor een kennismaking met een aantrekkelijke boer en dat zij op termijn een relatie en/of huwelijk wel zag zitten.

Een afspraak werd gemaakt. Het klikte en de dame nam de regie over. Niet veel later zaten ze bij een notaris voor bespreking van huwelijkse voorwaarden. Omdat de notaris in kwestie teveel vragen stelde over de vermogens van de beide aanstaande echtelieden en dergelijke vertrok het stel en maakte een nieuwe afspraak bij een andere notaris in een andere plaats.

Bij de tweede notaris gaf de man aan dat hij slechts landarbeider was met een bescheiden loon, niet veel bezittingen had, dat ze verliefd werden ondanks het grote leeftijdsverschil en advies wilden. De vrouw voerde verder vrijwel alleen het woord. Geen grote vermogensverschillen werd er geconcludeerd dus volledige gemeenschap van goederen. Zo gezegd, zo gedaan.

Enkele tijd waren ze getrouwd maar de vrouw kwam maar niet op de boerderij wonen. Ondanks het vele aandringen van onze boer. Niet veel later viel er een echtscheidingsverzoek van de dame bij de boer in de bus. Of hij maar even de helft van zijn vermogen wilde afgeven. Er werd natuurlijk een gerechtelijke procedure gevoerd waar de aap uit de mouw kwam; bij de eerste notaris kreeg de vrouw niet wat ze wilde en bij de tweede notaris had ze haar boer zo geïnstrueerd dat hij in de val liep. Gelukkig kon door reconstructie van de feiten aangetoond worden dat de man er door de vrouw “ingeluisd” was en met een beroep op “dwaling” (dat er bij het opmaken van de huwelijkse voorwaarden sprake was van bedrog dan wel dat er sprake was van misbruik van omstandigheden) kon het huwelijk in gemeenschap van goederen vernietigd worden.

Eind goed al goed? Onze Vlaamse golddigger kreeg het deksel op de neus, maar niet bekend is of de boer alsnog een partner heeft gevonden die voor nageslacht heeft gezorgd.

Zorg er voor dat u bij huwelijkse voorwaarden goed op de hoogte bent van elkaars vermogens en verplichtingen en laat u goed adviseren.